اولین عیدی را از خودمان بگیریم!

این روزها با افراد زیادی برخورد میکنیم که از بد روزگار می نالند و زمین و زمان را مقصر و مسبب همه سختی ها یشان میدانند.همه می گویند (بد زمانه ای شده است) و شکایت می کنند که عموم مردم دیگر در حق یکدیگر رحم و مروت ندارند،در ملا عام بی احترامی و توهین می کنند،حق یکدیگر را می خورند،زیرآب هم را می زنند،گران فروشی ،کم فروشی بیداد می کند،دزدی و سرقت زیاد شده ، امنیت مالی و جانی دیگر وجود ندارد،آرامش از بین رفته است و …

چند روز پیش یکی از آشنایان قدیم را در خیابان دیدم که به اصرار مرا تا جایی رساند.تا آنروز در جریان وضعیت رانندگی اش نبودم.او خیلی عصبی و پر سرعت میراند.بوق های ممتد میزد،نسبت به عابران پیاده بی توجه بود،حق تقدم را رعایت نمیکرد،دوبار برای مراجعه به عابربانک پارک دوبل کردو…نکته ی جالب این بود که در طی مسیر از رانندگی بد مردم و بی ملاحظگی شان حین راندن گلایه داشت و به همه بد و بیراه میگفت .وقتی به مقصد رسیدیم ضمن تشکر و خداحافظی ،صدبار خدارا شکر کردم که سرانجام از قطار وحشت پیاده شدم و آرامش نسبی ام را دوباره به دست آوردم.

موردهای مشابه زیاد است اما نکته ی قابل  ذکر این است که همه ما از همان چیزی در رنجیم که خود عامل آن هستیم! در واقع ،ما  هر طور که با دیگران رفتار و برخورد کنیم ،همان را به خود جذب می کنیم و همان گریبانمان را میگیرد.به قول مولانا : ” این جهان کوه است و فعل ما ندا…سوی ما آید نداها را صدا”

چنین اندرزهایی همیشه از قدیم گفته شده و سینه به سینه به ما رسیده است که: “بد نکن تا بد نبینی!” ؛”عذاب نده تا عذاب نکشی” ؛…و همچنین “احترام نگه دار تا محترمت بدارند” ؛ “گره از کار دیگران باز کن تا گره از کارت باز شود”…

و آیا غیر از یان است که ” هرچه کنی به خود کنی … گر همه نیک و بد کنی ” ؟

و سند نهایی بر مصداق تمام این گفته ها آیه ۱۱۱ سوره نساء است که چنین میفرماید: ( وَ مَنْ یَکْسِبْ إِثْماً فَإِنَّما یَکْسِبُهُ عَلى‏ نَفْسِهِ وَ کانَ اللَّهُ عَلیماً حَکیماً ) “” و هرکس گناهی مرتکب می شود جز این نیست که به زیان خود مرتکب می شود(هرچند فواید و لذایذ مادی داشته باشد ) و خداوند همواره دانا و حکیم است “”.ترجمه آیت الله مشکینی.

و این یعنی مراقب باشیم ،هرگناه و عمل بدی به سوی خود ما باز میگردد!

پس برای سال جدید از الان تدارک ببینیم ،قدم به قدم با تمرین مداوم ،عیدی خود را آماده کنیم.بزرگ ترین عیدی که هرکداماز ما می توانیم به خود بدهیم،کسب یک عادت خوب جدید یا ترک یک عادت بد است.بیایید هر زور خوب فکر کردن ،خوب بودن و خوب گفتن را تمرین کنیم تا خوبی ببینیم ،خوبی بشنویم و تمام خوبی ها را به سمت خود جذب کنیم و یادمان باشد که همیشه سزای نیکی ،نیکی و سزای بدی ، بدی است.خوب بودن ارزشی است که هیچ گاه ،در هیچ دوره و عصری ، ضد ارزش نخواهد شد.

به امید سالی سرشار از خوبی ها!

و در پایان شعری زیبا از مولانا،پیشکشی برای دوستان :

امروز روز شادی و امسال سال گل                نیکوست حال ما که نکو باد حال گل
گل را مدد رسید ز گلزار روی دوست            تا چشم ما نبیند دیگر زوال گل
مستست چشم نرگس و خندان دهان باغ           از کر و فر و رونق و لطف و کمال گل
سوسن زبان گشاده و گفته به گوش سرو          اسرار عشق بلبل و حسن خصال گل
جامه دران رسید گل از بهر داد ما                 زان می‌دریم جامه به بوی وصال گل
گل آن جهانیست نگنجد در این جهان               در عالم خیال چه گنجد خیال گل
گل کیست قاصدیست ز بستان عقل و جان      گل چیست رقعه ایست ز جاه و جمال گل
گیریم دامن گل و همراه گل شویم                  رقصان همی‌رویم به اصل و نهال گل
اصل و نهال گل عرق لطف مصطفاست       زان صدر بدر گردد آن جا هلال گل
زنده کنند و باز پر و بال نو دهند                   هر چند برکنید شما پر و بال گل
مانند چار مرغ خلیل از پی فنا                       در دعوت بهار ببین امتثال گل
خاموش باش و لب مگشا خواجه غنچه وار    می‌خند زیر لب تو به زیر ظلال گل

با سپاس از ناهید مومن خانی

زیبــاشـــو دات کام